Ev (Seminer ve Atölye)

Bellek ve (mekansal) boşluk birbirine benzer. Mekanın belleği, nesne, ses ve koku ile oluşan bir kayıttır. Ev bu kayıtların en net tanığıdır.
Ev, içinden geçen her devinimle değişen, bulut gibi birmekândır. Akışkandır. Eklemlenerek, çoğalarak büyür. Ev içinde yaşanılan zamanda geçekleştirilen eylemler, insanlar ve nesnelerle çoğalır. Evin nihai formu mimari olarak mümkün olsa da bellekte değişkendir. Akışkanlık buradan gelir.
Ev, bir hafıza alanıdır. Her odasına anlar ve anılar yerleştirildiği yerdir. Dışa karşı bir iç olarak ev, duvardaki bir boşluk olan kapı üzerinden kendi bağlamını kurar. Kapıyla kurulan bu bağlam eşik kavramı çerçevesinde genişletilir. Eşik, bireye kendini orada veya burada hissetme hali dışında, arada olma duygusu verir.Bununla birlikte eşik, geçişi sağlayan fakat bir sınır çizgisi olarak da görülebilecek bir kavramdır.
Ev, iç-dış karşıtlığı üzerinden kurulan bir yapıyı temsil eder. Bu kavramsallaştırmalar etrafında atölye süreci, katılımcıların kendi evi (iç) ve başkasının evi (dış) ilediyaloğuna bir yolculuk halidir. Bu yolculuk, bir nesne yada malzeme ile başlar ve yolda karşımıza çıkan her imge, belleğimizde kendine bir yer bulur. Kullanılan her malzeme, ortaya çıkan her form evin belleğe gönderme yapar. Bu tamamen kişinin ev ile diyaloğunda saklı olan şeyi işaret eder. Evin belleğine yapılacak olan bu yolculukta seminer ve atölye programları bir sarmaşık gibi örülüp gider.